17 Ağustos 1999 tarihinde saatler 03.02’yi gösterdiğinde, Kocaeli, Yalova, Sakarya, İstanbul ve Düzce, 7,4 büyüklüğündeki Marmara Depremi’nin şiddetiyle sarsıldı. Yalnızca 45 saniye içinde çok sayıda bina yerle bir olurken, binlerce insan hayatını kaybetti.
Aradan 25 yıl geçmesine rağmen, bu yıkıcı depremin tanıkları ve sevdiklerini kaybedenler için acı dolu hatıralar hala tazeliğini koruyor.
Depreme Gölcük’te annesiyle birlikte yakalanan AA kameramanı İlker Özkap da o gece ve sonrasında yaşadıklarını anlattı.
İZİNDE GÖLCÜK’E ANNESİYLE KALMAYA GELMİŞTİ
Babası 1978’de devlet tiyatrosundan emekli olduktan sonra Gölcük’e taşındıklarını, ilkokul ve ortaokul yıllarının orada geçtiğini aktaran Özkap, liseyi İstanbul’da okuyup İletişim Fakültesinden mezun olduğunu ve 1996’da İstanbul’da kameramanlık yapmaya başladığını dile getirdi.
Özkap, 1995’te babasını kaybettiklerini, annesinin Gölcük’te tek yaşamaya başladığını belirterek kendisinin de izninde annesinin yanına geldiğinde depreme yakalandığını söyledi.
16 Ağustos’u 17 Ağustos’a bağlayan gece havanın çok sıcak olduğunu anlatan Özkap,
Arkadaşlarımızla Çınarcık’ta bir nişana davetliydik. Dönüşte arkadaşları bırakıp eve geldiğimde annem daha uyumamıştı. Neden uyumadığını sorduğumda, ‘Çok sıcak. Abdest alayım, Yasin okuyacağım.’ dedi. Sonra balkona çıktım. Yıldızlara bakıyorsun, elinle tutabileceğin kadar yakın sanki.
ifadelerini kullandı.
15 DKİKA ÖNCESİNDE HAFİF BİR SARSINTI HİSSETTİLER
Özkap, annesiyle uyumaya hazırlandıkları sırada esas depremden yaklaşık 15 dakika önce çok hafif bir sarsıntı hissettiklerini belirterek
Annem, ‘Korkma, bir şey yok. Dua et, yat. Sen benim yattığım yerde yat da ben biraz ortada yatayım, hava sirkülasyonu olsun.’ dedi. Takdiriilahi işte… 02.45 civarı yattık. Hiç saat takarak yatmam. O gece duştan çıktıktan sonra saati taktım, arka odada yattım. Dua ettim, daldım. Bir patlamayla uyandım. Gözümü açmakla açmamak arasında bir salise…
dedi.
“NASIL HAYATTA KALDIĞIMI BİLMİYORUM”
Deprem olduktan bir süre sonra gözlerini açtığında saatin 04.33 olduğunu gördüğünü anlatan Özkap, şöyle devam etti:
Arka mahallemizde Gölcük Merkez Camisi var. Eski evlerde kömürlükler olurdu. Kömürlüklerin üzerindeydim. Basınçla cam ve bina çökmüş, oraya düşmüşüm. Caminin minareleri hala oynuyordu, hala deprem oluyordu. Ne olduğunu anlayamadım. ‘Donanmada acaba bir saldırı mı oldu?’ diye düşündüm. Çünkü arkamız Donanma Komutanlığıydı. Üzerim cam kırıklarıydı, ufak kesiler vardı. Nasıl hayatta kaldığımı bilmiyorum, Allah’ın takdiri. Bu arada çığlık sesleri, yardım isteyenler… Oradan indim. 1,5 saat baygın kalmışım orada. Parmak arası bir terlik buldum. Yandaki bina duruyor, arkamızdaki bina yıkılmamış, bizim bina yıkık. Böyle kat kat yığma bina olduğu için… Enkazın altında kalmamışım ama kalsam çıkma şansım yok çünkü diri diri gömülmüş gibi oluyorsun.
Bulunduğu yerden indikten sonra çıkış yolu aradığını, binanın ön tarafına geçmek için etrafında 45 dakika dolaştığını anlatan Özkap,
Evin önüne geldim. Kurtulanlar var. O şokla ‘Deprem oldu.’ dedik. O zaman anladık deprem olduğunu çünkü o yaşıma kadar görmemişim deprem, bilmiyorum.
dedi.
“ANNENİN GÖRDÜK ÇIKTI DİYENLERİN ÇOĞU HAYAL GÖRÜYORDU”
AA kameramanı Özkap, çok uzun sürdüğünü belirttiği o geceyi şu sözlerle anlattı:
Ev sahiplerimizi çıkarttık, çocuklarını aşağıya indirdik. Herkes ayağından, kolundan yaralanmıştı. Fakat annem yok, bulamıyorum. Sabah ezan okunduktan sonra her şey ayyuka çıktı, ‘Çok büyük bir felaket. İstanbul ne durumda?’ İstanbul’da da yaşadığım ev var, arkadaşlarımız var. Kimseyle irtibat kuramıyoruz. İnanılmaz kaos var. Herkes ne yapacağını soruyor ve sokaklarda oturuyor, şaşkın vaziyette. Ben evin önünden ayrılmıyorum. Bana ‘Anneni gördük, çıktı.’ diyorlar. Annemi görüp de çıktı diyenlerin çoğu hayal görüyor aslında. Ben de isterdim annemi görüp kavuşmayı ama öyle bir şey yok. Bütün hastanelere bakıyoruz, askeri hastanelere bakıyoruz.
“KENDİMİZİ UNUTTUK, CAN KURTARMAYA ÇALIŞTIK”
Dışarıdan yardım gelmediğini, oradaki fabrikalardan gelenler olduğunu söyleyen Özkap, konuşmasını şöyle sürdürdü:
2-3 gün sonra kendi halimi unuttum. Arka sokakta teyzem oturuyor, eniştemiz var. Kuzenim astsubay, o gece nöbetçiydi, ondan haber alamıyoruz. Akrabalardan, eş dosttan haber alamıyoruz. Komşularımıza yardım etmeye çalışıyoruz. Şu an büyük beton blokları kaldır desen kaldıramam ama orada can havliyle beton blokları kaldırıp, bir kenara atıp kurtarabildiğimiz insanları kurtarmamız, kurtaramadıklarımızı orada bırakmak zorunda kalmamız, sıcak hava, o cenazelerin kötü bir durumda olması… Aradan 5-6 gün geçtikten sonra yardım geldiğinde kurtarma çalışmaları… Biz de katıldık. Kendimizi unuttuk orada. ‘Ne kadar can kurtarabilirsek veya ne kadar cenazeyi defnedebilirsek bizim için önemli olan o.’ dedik. Ne yemek yiyebiliyoruz… Bir kremalı bisküvi ve su ile 15 gün yaşadım orada.
“ANNEMİ 40 GÜN ARADIM, BULAMADIM”
Özkap, bu süreçte yaralılar farklı yerlere sevk edilebildiği için bölge dışına da çıkıp annesini aradığını aktararak
40 gün aradım annemi. 40’ıncı gün Gölcük’e döndüm. Artık annemin öldüğünü kabullendim. Cenazesini alayım, defnedeyim, o düşüncedeyim ama nasıl göreceğim, bulacağım bilmiyorum. Sonra ev sahibimiz Ümraniye’den iş makinesi getiriyor kendi imkanlarıyla. Çünkü o zamanki hükümet çok geç ulaştı bize. Öyle bir geldiler, üstünkörü bakıp gittiler. Mukayese de etmek istemiyorum ama 6 Şubat’ta bir sürü ilde deprem oldu. Bakıyorsun devlet orada, hemen müdahale ediyor, insanların yaralarını sarıyor. En azından diyorsun ki omuzuna eli değiyor. Çünkü kimsesizsin, çaresizsin, herkes tek, mahşer yerini yaşıyorsun.
diye konuştu.
“25 YIL OLDU, HALA ACISI TAZE”
Depremi, üzerinden 25 sene geçse de hiç unutamadığını belirten Özkap,
40’ıncı gün muhtarımızın kızı Tuğba, ‘İlker ağabey, bir şey buldular galiba enkazda.’ dedi. Tam bizim kata gelmişler. Kepçeyi durdurdum, enkazın üzerine çıktım. Annem sarı saçlıydı… Orada iptaldim ben. Gözümü açtığımda askeri hastanenin çadırındaydım, sakinleştirici vermişlerdi. Annemi bir ceset torbasına koyup, ilaçlayıp gömmüşler. Allah razı olsun. 25 yıl oldu bu sene. Hala da acısı taze. Biz unutmayız onu.
dedi.
Annesini buldukları anı unutamadığını vurgulayan Özkap, 116 saat sonra yabancı kurtarma ekiplerinin bulduğu teyzesinin kurtuluşunu da bir haber kanalında gördüğünü ifade etti.
“72 CENAZE ÇIKARDIM, ORADA CANLI CANLI EĞİTİM ALDIK”
Kadere çok inandığını ve yaşadıklarının kendisine verdiği dersler olduğunu söyleyen Özkap,
Ben 72 cenaze çıkardım. Şu an bir şey olsa yine giderim. Eğitim almadım ama oradaki sistematiği artık biliyoruz. O beni eğitti, orada canlı canlı yerinde eğitim almış olduk.
dedi.
Özkap, bir daha bunların yaşanmamasını temenni ettiğini belirterek
Allah bize bir daha aynı acıları inşallah yaşatmaz. Hep öyle dua ederim. En önemli şey de yakınlarının ve sevdiklerinin kaybı. Biraz da yaş aldık herhalde, öyle bir şey olsa üstesinden kalkamam, eskisi gibi değil. Bayağı büyük bir yıkım olur. Yurt dışında bile deprem olduğu zaman üzülüyorsun çünkü ben onu yaşamışım. Biliyorum, bir daha olmaması için de dua ediyorum.
diye konuştu.
